Idejna skica za monumentalni vitraž “Otpor”, delo je poznatog beogradskog slikara i istoričara umetnosti Zorana Pavlovića i predstavlja vrhunsko umetničko ostvarenje. Nastao je za potrebe Muzeja socijalističke revolucije Vojvodine 1971. godine, koji je nakon prerastanja u Istorijski muzej, postao deo Muzeja Vojvodine. Posle perioda secesije, vitraž je bio jedan od prvih u Novom Sadu izveden integralno sa zgradom. Njegov intenzivni kolorit i simbolični elementi iz kojih je sastavljen trebalo je da asociraju na junačku borbu našeg naroda za slobodu. Čarolija svetlosti koju je stvarao na spoljnoj fasadi muzejske zgrade nestala je u prvoj deceniji 21. veka kada je zaklonjen gipsanim zidom nakon što je deo tog prostora pripao Muzeju savremene umetnosti Vojvodine.
Povod za sprovođenje ovog posla prvenstveno je bilo stanje u kojem se vitraž nalazio, ali i realizacija interdisciplinarne izložbe devet autora pod nazivom “Staklo”.
Usled dugogodišnjeg direktnog izlaganja suncu i spoljašnjim uticajima, s obzirom da se nalazi na fasadi muzeja, bila je neohodna restauracija vitraža. Svi segmenti celine pažljivo su se izvadili iz postojećeg rama i olovna struktura je potpuno popustila, tako da je trebalo obezbediti siguran transport praktično raspalih vitraža do ateljea. U ateljeu su se svi delovi stakla pažljivo obradili, očistili i sastavili u nove olovne profile kako bi se produžio vek trajanja. Sve greške koje su nastale u životnom veku usled raznih privremenih popravki ovog dela su se maksimalno otklonile, tako da se vratilo prvobitno stanje. To se največim delom odnosilo na različite debljine olovnih profila koje je zamislio umetnik. Vitraž se sastavio u nove profile, dodatno učvrstio i vraćen je u provobitni prostor, otvoren je opet za posetioce muzeja.
Due to many years of direct exposure to the sun and external influences, since it is located on the facade of the museum, the restoration of the stained glass was necessary. All the segments of the whole were carefully removed from the existing frame and the lead structure was completely loosened, so that it was necessary to ensure the safe transport of practically disintegrated stained glass windows to the studio. In the studio, all parts of the glass were carefully processed, cleaned and assembled into new lead profiles in order to extend their service life. All errors that occurred during the lifetime due to various temporary repairs of this part were eliminated as much as possible, so that the original state was restored. This mostly related to the different thicknesses of the lead profiles imagined by the artist. The stained-glass window was assembled into new profiles, additionally strengthened and returned to the original space, it was opened again for visitors to the museum.
